Woensdag 2 december

Hoesten, proesten en pennen
Voor mijn gevoel is het al heel lang geleden dat ik een blog geschreven heb. Het valt mee, het is maar twee weken. Maar in die twee weken heb ik veel aan schrijven en gerelateerde zaken gedaan. Zo interview ik op dit moment een 80-jarige man die zijn levensverhaal opgeschreven wil hebben. Wat een kans om mij in dit genre te verdiepen! Daarnaast interview ik samen met een collega-bouler een aantal leden van onze vereniging in verband met het maken van een fotoalbum over het 20 jarig bestaan van de club dit jaar. Ook die interviews schrijven we om en om uit. En dan is er het sociale media netwerk dat ingezet wordt voor de komende publicatie van collegaschrijfster Danielle : Zij heeft de tekst voor een prentenboek geschreven dat vervolgens geïllustreerd  wordt door twee meiden van 10 jaar die op de basisschool zitten van haar drie kids.  Wat een super project om dit aan de zijlijn mee te mogen maken. Echt fantastisch!
Dit prentenboek wordt uitgegeven door  Schrijversroute, het platform voor amateurschrijvers met ambitie. Het project van Danielle, Erika en mij.
Er gebeuren waanzinnig mooie dingen. Daardoor lijkt het wel dat we bevestigd worden in de goede weg die wij ingeslagen zijn. Ik geniet ervan.
En dat ik nauwelijks meer zonder schrijven kan, blijkt wel uit vandaag; heel de dag heb ik ziek op bed gelegen,  geveld door de griep. Nu zit ik even op de bank in de huiskamer en wil toch minstens ff iets geschreven hebben op m'n blog ;-)

Dinsdag 17 november

Deze week ben ik al twee keer geïnspireerd om met mijn passies verder te gaan èn mijn passies te combineren  met elkaar.
Zondag was iemand op de radio die via een oude, beschreven ansichtkaart die zij gekocht had op marktplaats , een anoniem leven voor het voetlicht had gebracht. De ansichtkaart was geschreven door een jongetje in een weeshuis. De koopster raakte geïntrigeerd en ging sporen na van de familie maar ook van de geschiedenis van het weeshuis en de wijk waar dit pand stond.

• Zij bracht een persoonlijk verhaal tot leven
• Bracht de geschiedenis van een plek en van een mens in kaart
• Schrijven van een boekje hier over
• Onderzoek in archieven

Het tweede aspect dat mij inspireerde, had te maken met het volgende;
Ik speurde op Internet naar materiaal  dat mij kan helpen bij oral history,  zoals ik nu een man van 80 hier uit het dorp zijn levensverhaal  laat vertellen. En hoe dat uit te werken is. Daarbij stuit ik op een schrijfster, uitgerekend uit het dorp waar ik nu woon, die een aantal publicaties op haar naam heeft staan die te maken hebben met persoonlijke geschiedenissen. Daarbij maakte zij o.a. gebruik van interviews maar ook archiefwerk, hetgeen zij uitwerkte tot bijvoorbeeld een roman!
Als ik beide mensen beluister of op een website toelichtingen lees, dan merk ik dat hun visies, hun passies, hun bezigheden mij raken.
Geschiedschrijving in de vorm van het persoonlijke verhaal.
Sinds mijn puberteit ben ik al geïnteresseerd in familieverhalen en aanverwant archiefonderzoek.
Wat is er mooier dan al deze aspecten te combineren, eventueel met een sausje fictie en er over te schrijven!

woensdag 11 november

Het leek vandaag een ochtend te worden van wikken en wegen in kleine besluitjes. Dat begon bij het aantrekken van mijn jas: "Ga ik te voet naar mijn plek aan de Maas (veel beweging en een vertrouwd plekje) of ga ik met de fiets? Maar ik kan ook met de auto naar Brakel gaan (de Waal, waar veel meer scheepvaart is. maar ik weet niet zeker of daar ook een bankje met tafel is)" Allemaal mogelijkheden die door mijn hoofd schieten waardoor ik het mezelf moeilijker maak. Na enkele ogenblikken hak ik de knoop door. (even tussendoor: nog niet zo lang geleden zou ik daar besluiteloos van worden en niet de deur uit gaan) Ik ga met de fiets naar de Maas en post eerst een brief op de Wellsedam. Terwijl ik daar sta, met mijn blik naar het eind van deze weg richting de dijk, besluit ik om een andere route te fietsen naar "mijn plek". Al fietsend ga ik heel intuïtief verder. Ik ga rechtsaf in plaats van links, fiets door naar een restaurantje aan het water en ga even zitten op een bankje in de buurt. Maar algauw merk ik dat die plek ab-so-luut niet prettig voelt. Waarop ik besluit om terug te fietsen over de dijk naar mijn plek. Onderweg zien mijn ogen van alles, ik stap af en fotografeer de omgeving. Van het een komt het ander en ik blijf mijn intuïtie volgen. Zo komt het dat mijn blik dingen vangt; ik zie en associeer, ik denk aan een bevriend collega en schiet beelden. Ik fotografeer en associeer. Gaandeweg wordt ik geïnspireerd. Inspiratie en beweging, door de wind die door m'n haren gaat, door de natuur, door mijzelf in beweging te zetten, door de stilte en de beelden. Blij ben ik met mijn besluit om in ieder geval naar buiten te gaan.
Bijna aangekomen op mijn inspiratieplek wordt ik verwelkomd door een paar schepen op de Maas. Zo voelt dat. Als ik schepen zie varen, ben ik thuis. Verder fietsend zie ik de aftandse sloep liggen in een binnenwatertje, tussen de bomen. Dit beeld herinnert mij aan de foto's die ik maakte op het schiereiland Poel in Duitsland deze zomer. Het overtuigd mij tevens om iets te doen met mijn idee om een fotoboek te maken van mijn expositie in De Boskant in 2011(?) met het thema Stilte. Daar kreeg ik alleen maar positieve reacties op. En de laatste weken waart dit idee dus rond in mijn hoofd.
Als ik aan "mijn picknickbankje" zit te schrijven hier, dan overvalt mij weer een groot gevoel van dankbaarheid. Het is toch fantastisch dat ik deze gelegenheid en deze plek heb! Werkelijk geweldig.
Ik geniet van het uitzicht, ik geniet als ik de koeien letterlijk hoor grazen, ik geniet van de inspiratie die ik krijg.
Langzaamaan krijgt de herfstige wind vat op mijn welbehagen; ik krijg koude benen en oren.
Tijd om weer te bewegen. Oja! Nog zo'n idee: die prachtig uitgegeven dichtbundeltjes van Triona Pers >>> iets voor de dichtregels van mij? Met een foto?

Na 1,5 uur ben ik weer thuis en zet m'n eerste kop koffie van vandaag. Wat verrassend dat in zo'n korte tijd zoveel te genieten valt en zoveel inspiratie opgedaan wordt.
Nu is het zaak, in deze fase van mijn leven, serieus met mijn inspiratie aan de slag te gaan. Geen tijd te verliezen!

Wat ben ik blij met mijn besluit om met de fiets naar mijn plekkie aan de Maas te gaan.

woensdag 28 oktober

“met open ogen in de zon, ontdek ik mijn gezicht”

(Wit Licht, door Jeroen van Koningsbrugge)

Vandaag ga ik lopend vanaf huis naar een picknickbankje aan de Maas.

Bijna om de hoek, zou ik kunnen zeggen.

Hier zit ik dan. Kijkend naar de Maas met uitzicht op het dorp Bokhoven aan de overkant. Het is bewolkt maar de temperatuur is lekker en in het wolkendek piept af en toe de zon door.

Ik overdenk allereerst de inspiratie van vanochtend. Toen werd ik gelijk al geïnspireerd voor mijn schrijven van vandaag.

Als ik de autosleutels van het rekje afhaal, zie ik een bijna leeg rekje…….

Als ik de garagedeur open en naar buiten loop, valt mijn blik op de lege oprit bij ons huis….

Het is overduidelijk; onze camper staat in de winterstalling. Vreemd hoe gauw je went aan de aanwezigheid van dit vakantie-voertuig. De camper, die symbool staat voor vrijheid en genieten.

En hoe snel de leegte weer z’n plek in neemt.

Daarnaast was ik vanmorgen even kort bij iemand om te helpen met een email-programma. Bij haar thuis hoor ik weer het lied Wit Licht, gezongen door Jeroen van Koningsbrugge. Zijn versie werd bekend door The Passion op tv. Het brengt me weer de sensatie die ik onderging toen ik dit lied voor het eerst hoorde en voelde, daags na deze uitzending.

Thuisgekomen zoek ik het lied gelijk op en draai het tig keer achter elkaar. De tekst maakt grote indruk nu ik met aandacht luister. “gedragen door het witte licht”

Ik voel me sinds kort ook gedragen. Gedragen door iets groters.

Gisteren had Henk het bij ons eerste spirituele avondje samen met Diana, het over “Liefde”. Een universele kracht, “iets” dat de mens overstijgt. Noem het God, noem het Jahweh, noem het Boeddha, geef het een naam. Maar uiteindelijk hebben we het allemaal over dezelfde bron.

En door dit lied voel ik het tot in mijn tenen.

Terwijl ik naar deze plek aan de Maas wandel, beluister ik via mobiel en oortjes “Wit Licht”, en voel mij gedragen.

Wat kan een mens zich nog  meer wensen?

Het geeft mij vleugels.

Het haalt mij uit de schaduw.

Het geeft me zelfvertrouwen.

Het bewijst mij dusdanig dat ik nu op de goeie weg ben. Zoals nu ook met dit wandelen met pen, papier en camera.

De herfst zet nu goed in. De bomen kleuren alle mogelijke tinten. Een prachtig seizoen met uitbundige tekens van verandering en verval. Een opgang naar stilte, rust en vervolgens vernieuwing.

Onderweg wilde ik foto’s maken van dit prachtige landschap. Maar ja, als er geen sd-kaartje in zit, kom ik niet ver . Het is me toch een keer gelukt!  Zonder kaartje in de camera op pad gaan….

Tsja, dan maar even geen beeld vandaag.

En terwijl ik verder loop naar dit bankje, bedacht ik mij ook dat ik de afgelopen 7,5 (!) jaar ondergedompeld ben geweest in een nieuw leven opbouwen samen met Anton, nieuwe mensen ontmoeten, oude patronen afleggen die me kennelijk toch nog in de weg zaten en steeds steviger met beide benen op de grond gaan staan. (ik heb wat met die periodes van rond de 7 jaar….)

Een binnenvaartschip komt ronkend voorbij, een vlucht ganzen maakt gakkend hun aanwezigheid bekend en het wordt fris als ik zo lang stil zit op het bankje. Sjaal om en even genieten van wat er voorbijkomt.

Waar was ik gebleven? Oja, zeven jaar ondergedompeld geweest. Ruim 7 jaar het spirituele èn mijn schrijversbezigheden opzij gezet.  Niet bewust, het gebeurde gewoon. En nu pak ik beide dingen weer op. Het is tijd voor spiritualiteit en schrijversactiviteiten.

Gisteravond voor het eerst met twee anderen over ‘de dingen des levens” gekletst en kennis met elkaar gemaakt. We willen ongeveer 1x per maand hier bijelkaar komen.

Sinds een paar weken ben ik bezig met het schrijven van de familiegeschiedenis van mijn moeder. Haar levensverhaal. En ons gezin. Al het schrijven daarover heeft nog geen onderling verband met elkaar, maar dat komt later wel. Nu ben ik eerst eens even alle losse fragmenten die in mijn hoofd zitten aan het opschrijven.

Door dit schrijven en Schrijversroute-collega’s Danielle en Erika gaat explosief  dat kanaal weer open; creativiteit, beelden zien en schrijven. Maar ook: plotseling komen teksten naar boven die ik tussen 2000 en 2009 heb geschreven. Mijn boek “wandelen waar geen weg is” ontdek ik weer. Drie ruwe schetsen die ik eind 2006 heb geschreven, komen “opeens” weer in mijn herinnering.

Door het contact met Danielle en Erika raak ik zó verbaasd over wat ik allemaal al geschreven heb….Gek toch, hoe het geheugen werkt.

Maar één ding is zeker; het schrijven is niet meer te stoppen. Ik geniet (daardoor) nog meer ten volle van het leven zoals dit nu is hier in Ammerzoden met Anton!

De drie hervonden, ruwe schetsen heb ik uitgeprint en lees ik straks hier aan de Maas.

Vreemd toch eigenlijk. Sinds ik heb besloten om het krampachtig zoeken naar betaald werk volledig los te laten, is mijn dagelijks leven explosief verandert. In positieve zin. Ik heb een hele berg energie, ik geniet dubbel en dwars, nog meer dan dat ik al deed en mijn dagen zijn, bijna van minuut tot minuut, gevuld. Ik snap nu zelfs niet dat ik zo vol activiteit ben en het nog volhoud ook.

De adrenalinestroom is oneindig, zo lijkt wel. En ik maak er dankbaar gebruik van.

Beeldje: "Besinnung" van de Duitse beeldhouwer Juergen Ebert

vrijdag 23 oktober 2015

Hoe hectisch kan een week  verlopen
Iemand vroeg mij van de week, heb je nog tijd om adem te halen? Een rake opmerking.
De afgelopen acht dagen is niet alleen volgepropt met kilometers (1250!) maar ook met on-alledaagse zaken; er wordt een beroep op mij gedaan om als mediator op te treden ( voor mij voor het eerst)
Op dezelfde dag heb ik een heel bijzonder gesprek met Erika. Van 10uur tot 15.30uur praten we over haar manuscript, mijn schrijven en het leven zelf.
Dan gaan Anton en ik sinds lange tijd weer eens kijken naar het handbal van Ferry. En niet alleen dat, we doen dat in Apeldoorn en daar ontmoeten we ook het gezin van Danielle. Super leuk en gezellig!
Dan vraagt Claudia of ik dinsdag iets te doen heb. Ik zit in de auto als zij mij belt dus ik moet even nadenken maar volgens mij heb ik geen vaste afspraken. Zij stelt voor om op 1 dag heen en weer te rijden naar onze pa. Hij is dinsdag 20 oktober jarig en heeft wel een verrassing verdiend. Op die dag rijden we naar pa, ik haal Claudia in Zwolle op en breng haar 's avonds thuis in Almere.
Dan wil ik die maandag daarvoor mijn verplichte sollicitatie doen en stuit op een parttime vacature als laboratoriummedewerker. Na het bellen met het uitzendbureau heb ik een intake gepland staan op donderdagmiddag in Eindhoven...ik ben in de race voor een andere parttime functie in een lab! Hoe mooi kan ik het hebben als dit doorgaat?
Woensdag moesten we de auto naar de garage brengen voor de kleine beurt en vervolgens blijkt vandaag (!) dat er een dimlicht stuk is! Grrrr....ik moet nog ff tussendoor op en neer naar Den Bosch, terwijl de Hedelse brug dicht is. Ook dat nog. Maar ik doe het wel gelijk, omdat ik vanavond naar Harderwijk moet voor het tweede overleg met Danielle  en Erika.
Het is ongelofelijk,  maar mijn loc is vorige week bij Erika gaan rijden en ik zit sindsdien in een HSL-trein,  zo lijkt het.
De cirkel is vanavond wellicht rond want dan zie ik Danielle en Erika weer. 😉

woensdag 14 oktober 2015

Wat is dit gaaf zeg!
Na twee hobbels vanochtend, zowel binnen- als buitenshuis, sta ik nu aan de Waal geparkeerd en heb een prachtige uitkijk op deze mooie rivier en zijn uiterwaarden. De eerste hobbel was dat er een storingsmonteur van de CV ketel is geweest. Daar werd mijn tijdsplanning van in de war geschopt. Vervolgens had dat ook weer z'n voordeel omdat het mijn plan was om met de fiets naar deze locatie te gaan. Het zou circa een uur fietsen zijn, en dus ook goed voor de beweging. Bovendien doe ik tijdens het fietsen vaak inspiratie op over van alles en nog wat.
En waarom kwam de komst van de monteur dan goed uit? Omdat het een uur later flink begon te regenen. En deze bui duurt zeker nog tot 12 uur. Aldus was ik totaal verregend, als ik mijn oorspronkelijke plan had gevolgd.
Elk nadeel heeft z'n voordeel.
Ik stel mijn plan bij, drink thuis op de bank nog een bakkie koffie en stop de camera, pen en papier in mijn rugzak.
Gisteravond zag ik voor mijn geestesoog al heel duidelijk het beeld van het uitzicht op de Waal in Brakel. Liet mij vanochtend dus absoluut niet af brengen van dit idee. Wat inspiratie toch kan doen! Hoe plekken kunnen lonken!

Acht jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met dit rivierengebied. Grappig genoeg kwam bij mij toen al het beeld naar voren dat ik, zittend aan de rivier, en met weids uitzicht, dit soort locaties als inspiratie kon gebruiken om te gaan schrijven.
Voor alles is er de tijd en de plek. Soms moet ik dan gewoon geduld hebben, dan worden sommige 'beelden' die ik toch heel duidelijk voor me zie, werkelijkheid. In de beginjaren hier had ik het zo druk met van alles, dat ik uiteindelijk dit plan , al een hele tijd terug, heb losgelaten. En zie hier! Anno oktober 2015 is het dan toch realiteit geworden.
En dan nog wel schrijvend voor mijn eigen blog. Wie had dat verwacht? Ik al he-le-maal niet.
Zonder prestatiedruk, gewoon omdat ik het leuk vind. Omdat dit mij energie geeft en een goed humeur.
Wat wil ik nog meer?
Ik wil nog meer van dit!
Meer niet.

Terwijl het regenwater gestaag uit de hemel komt vallen, zit ik met een brede glimlach te genieten en kijk vanachter een beregende voorruit naar veerboot, scheepvaartverkeer, klotsend water met witte schuimkragen tegen de boegen, en hoog onkruid.
Mijn "shotje" geluk en inspiratie heb ik gehad vandaag. Nu wordt het tijd om naar Diana te rijden.
Wat een gelukzalig gevoel geef ik mijzelf met zoiets eenvoudigs als dit.

Ik zet mijzelf letterlijk en figuurlijk in beweging, zonder dat die beweging prestatie moet zijn.
Wat een totaal andere manier van leven. Een totaal andere wijze waarop ik in het leven sta.
Aan deze manier van de woensdag-invulling kan ik waarschijnlijk " verslaafd" raken.

Dinsdag 13 oktober 2015

Voordat ik ging slapen gisteravond heb ik, op de rand van mijn bed, iets heel bijzonders meegemaakt.

Ik ging heel kort in gedachten even terug naar de nacht daarvoor. Toen had ik namelijk twee afzonderlijke en intrigerende dromen gehad. In een van die dromen was tevens mijn moeder heel helder en duidelijk aanwezig. Ze heeft ook iets tegen mij gezegd, maar dat kon ik mij die ochtend daarna niet meer herinneren. De strekking van de twee dromen wist ik nog wel; in de ene droom was ik aan zee en kwam er een soort tsunami op mij af. Maar het wonderlijke was, dat ik, in tegenstelling tot wat ik in mijn leven weleens eerder had gedroomd, het ditmaal bij het dromen en bij het wakker worden geen nachtmerrie-achtig gevoel opleverde. Dat verbaasde mij direct bij het wakker worden. Ik wist wel dat mijn moeder iets had gezegd. Maar wat?

Vervolgens ben ik weer rustig en snel in slaap gevallen. Toen droomde ik dat ik weer aan zee was, maar nu met een auto geparkeerd stond in een soort bestraatte inham. Ik stapte de auto uit en liep richting kade, draaide mij om en zag toen dat het geen bestrating was maar een soort drijfzand waardoor de auto weggleed in water.

Weer was er geen paniek bij mij in de droom, ik stapte rustig terug en pakte de auto bij het half open raampje/sponning en trok de wagen als vanzelf omhoog. Het droge op.

Ook nu bij het wakker worden voelde ik geen enkele paniek. In verbazing lag ik wakker in bed en snapte niet wat de betekenis was van beide dromen. Als het voorheen weleens voor kwam dat ik zulke dromen bij de zee had, dan waren het nogal heftige emoties die mij overspoelden, ook bij het wakker worden.

Nu helemaal niets van dat. Wel had ik sterk het vermoeden dat mijn moeder mij iets duidelijk wilde maken. Waar ik dat gevoel vandaan had, kan ik niet zeggen. Ik begon de dag als anders en stond niet echt stil bij deze dromen.

Totdat ik dus gisteravond op de rand van mijn bed zat.

“wat willen die dromen mij eigenlijk zeggen?”, zo vroeg ik mij af. Ik maakte ook nu weer de link met mijn moeder en “opeens” kwam ook bij mij naar boven dat ik onlangs ’s avonds alleen thuis, het gevoel had dat mijn moeder contact wil maken. Maar als ik zo alleen ben ’s avonds blijf ik dat een heel eng idee vinden. En gisternacht heb ik dus wel tussen de twee dromen door, mijn moeder uitgenodigd en gezegd; “misschien is het een idee dat je via mijn dromen contact gaat maken”.

Daardoor kwam ik gisteren zittend op bed, op het idee om mijn moeder hardop te vragen, wat die dromen mij wilden zeggen. Had zij daar wellicht antwoord op?

En direct kreeg ik een antwoord, er zat werkelijk nog geen seconde tussen; ze moedigde mij aan om verder te schrijven aan mijn eigen herinneringen van thuis. En dat ik totaal niet bang hoefde te zijn dat emoties mij zouden overspoelen tijdens het schrijven. Helemaal niet!

Daar zat ik op de rand van mijn bed; compleet verbaasd over dit antwoord.

Want dat was wel een beetje mijn lichte weerstand om verder te gaan met schrijven aan de familiegeschiedenis; ik ben nu aanbeland aan de gezinssituatie waar ik uit kom. En die was niet altijd fijn.

Ik hoef er dus niet bang voor te zijn, ik ben nu sterk genoeg om dit met open blik op te gaan schrijven. Wauw! Hoe alles in elkaar valt. Dit antwoord en de dromen kloppen als een bus.

Mijn moeder en ik hebben een manier gevonden om contact te maken. Via mijn dromen. Fantastisch!

Wat bijzonder om dit op de rand van mijn bed mee te maken.

Dinsdag 6 oktober 2015

De dag nadat ik.....besloot om de krampachtigheid los te laten om geld te moeten verdienen, vanuit een grote angst om geldtekort.
Sinds ik mij kan herinneren leef ik vanuit de gedachte dat ik geld te weinig heb. Dat ik niet rondkom.
En al minstens 40 jaar ligt deze, bijna ongrijpbare, gedachte als een verstikkende deken om mij heen. Zo blijkt nu.
En zal ik je eens wat vertellen? Het wordt nog gekker; want tot nu toe heb ik nog altijd een dak boven mijn hoofd, kleren om aan te trekken en brood op de plank gehad.
Hoe zonde is het om energie te spenderen aan een angst die niet reeel is!
Hoe zonde is het om te leven volgens een gedachte die al minstens 40 jaar niet bewaarheid wordt!
De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.....
En dan ben ik niet eens christelijk opgevoed, maar dit soort spreuken zijn eenvoudigweg ook gewoon uit het leven gegrepen.

Waarvoor zou ik op de wereld gezet kunnen zijn?
Bijvoorbeeld om mijn passie te leven.
Om dat te doen waar ik goed in ben, waar ik aanleg en talent voor heb.
Om datgene uit mij zelf te halen wat er in zit?
Een hele eenvoudige vraag en net zo eenvoudige antwoorden, zo lijkt het.
Zie die eenvoudige antwoorden maar eens na te leven.
En ja, de ene mens weet deze invulling al bij het begin van zijn of haar leven.
De andere mens komt er op zijn sterfbed achter.

En ik? Ik ben 53 jaar.
Tijd zat, zou je zeggen, om nu, vandaag, te beginnen met deze nieuwe invulling. Begin met leven vanuit mijn passies. En van daaruit rolt de verdere invulling " als vanzelf".
Daar ben ik van overtuigd.

Ik heb al een lange pelgrimstocht achter mij.
De laatste jaren de nodige ballast uit mijn rugzak gegooid. Ik loop al vele malen lichter en bovendien met een tred die de voorbijganger doet vermoeden dat ik geniet van het leven.

En als kers op de taart is mij dit jaar duidelijk geworden dat het laatste restje overbodige ballast, die ik nu uit mijn rugzak gooi, misschien wel qua belangrijkheid op de tweede plaats komt, als het gaat om nog meer lichtheid in mijn bestaan aan te brengen. Dit laatste restje is dus de dwangmatige angst voor geldtekort.
Vele jaren ploeteren en zwoegen vanuit een misplaatste overtuiging, staan opeens voor mijn neus. En hoe! De schellen vallen van mijn ogen en bezorgen mij bijna het schaamrood op de kaken.
Maar 1 ding is zeker: ik blijf hier niet langer bij stilstaan. Ik zet mij in beweging.
Letterlijk en figuurlijk.
Het is tijd voor nieuwe plannen. Vruchtbare plannen.
Mijn pelgrimstocht is nu echt ten einde.
Het kleine rugzakje zet ik in de hoek van de kamer. Ik kijk er tevreden naar, alles wat er nu nog in zit, mag er zijn. Zijn zoals het is.
Ik hoef niet langer meer onderweg te zijn om mijzelf te zoeken.
Het doel van mijn leven, en de weg, liggen in mijzelf besloten. Ik hoef er niet naar op zoek.
Mijn oude angsten bestaan niet meer, wat heb ik nog te verliezen?

Ik ben van plan de komende tijd te besteden aan: wandelen, fietsen of combi met auto. Camera, pen & papier mee. Beelden vangen, schrijven en letterlijk bewegen.
Bij tijd en wijle ook stil te staan. Dan is het hier ook even rustig.

En verslag te doen van waar ik ben, wat ik zie, overdenk, en waar ik heen ga.
Gaan jullie met mij mee?