Voordat ik
ging slapen gisteravond heb ik, op de rand van mijn bed, iets heel bijzonders
meegemaakt.
Ik ging heel
kort in gedachten even terug naar de nacht daarvoor. Toen had ik namelijk twee
afzonderlijke en intrigerende dromen gehad. In een van die dromen was tevens
mijn moeder heel helder en duidelijk aanwezig. Ze heeft ook iets tegen mij
gezegd, maar dat kon ik mij die ochtend daarna niet meer herinneren. De
strekking van de twee dromen wist ik nog wel; in de ene droom was ik aan zee en
kwam er een soort tsunami op mij af. Maar het wonderlijke was, dat ik, in
tegenstelling tot wat ik in mijn leven weleens eerder had gedroomd, het ditmaal
bij het dromen en bij het wakker worden geen nachtmerrie-achtig gevoel
opleverde. Dat verbaasde mij direct bij het wakker worden. Ik wist wel dat mijn
moeder iets had gezegd. Maar wat?
Vervolgens
ben ik weer rustig en snel in slaap gevallen. Toen droomde ik dat ik weer aan
zee was, maar nu met een auto geparkeerd stond in een soort bestraatte inham.
Ik stapte de auto uit en liep richting kade, draaide mij om en zag toen dat het
geen bestrating was maar een soort drijfzand waardoor de auto weggleed in
water.
Weer was er
geen paniek bij mij in de droom, ik stapte rustig terug en pakte de auto bij
het half open raampje/sponning en trok de wagen als vanzelf omhoog. Het droge
op.
Ook nu bij
het wakker worden voelde ik geen enkele paniek. In verbazing lag ik wakker in
bed en snapte niet wat de betekenis was van beide dromen. Als het voorheen
weleens voor kwam dat ik zulke dromen bij de zee had, dan waren het nogal
heftige emoties die mij overspoelden, ook bij het wakker worden.
Nu helemaal
niets van dat. Wel had ik sterk het vermoeden dat mijn moeder mij iets
duidelijk wilde maken. Waar ik dat gevoel vandaan had, kan ik niet zeggen. Ik
begon de dag als anders en stond niet echt stil bij deze dromen.
Totdat ik
dus gisteravond op de rand van mijn bed zat.
“wat willen
die dromen mij eigenlijk zeggen?”, zo vroeg ik mij af. Ik maakte ook nu weer de
link met mijn moeder en “opeens” kwam ook bij mij naar boven dat ik onlangs ’s
avonds alleen thuis, het gevoel had dat mijn moeder contact wil maken. Maar als
ik zo alleen ben ’s avonds blijf ik dat een heel eng idee vinden. En
gisternacht heb ik dus wel tussen de twee dromen door, mijn moeder uitgenodigd
en gezegd; “misschien is het een idee dat je via mijn dromen contact gaat
maken”.
Daardoor
kwam ik gisteren zittend op bed, op het idee om mijn moeder hardop te vragen,
wat die dromen mij wilden zeggen. Had zij daar wellicht antwoord op?
En direct
kreeg ik een antwoord, er zat werkelijk nog geen seconde tussen; ze moedigde
mij aan om verder te schrijven aan mijn eigen herinneringen van thuis. En dat
ik totaal niet bang hoefde te zijn dat emoties mij zouden overspoelen tijdens
het schrijven. Helemaal niet!
Daar zat ik
op de rand van mijn bed; compleet verbaasd over dit antwoord.
Want dat was
wel een beetje mijn lichte weerstand om verder te gaan met schrijven aan de
familiegeschiedenis; ik ben nu aanbeland aan de gezinssituatie waar ik uit kom.
En die was niet altijd fijn.
Ik hoef er
dus niet bang voor te zijn, ik ben nu sterk genoeg om dit met open blik op te
gaan schrijven. Wauw! Hoe alles in elkaar valt. Dit antwoord en de dromen
kloppen als een bus.
Mijn moeder
en ik hebben een manier gevonden om contact te maken. Via mijn dromen.
Fantastisch!
Wat
bijzonder om dit op de rand van mijn bed mee te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten