18 april

Wat een kleine stap voor de buitenwereld lijkt, is een reuzensprong voor mij!

Om twaalf uur had ik een netwerkgesprek met een medewerker van het Brabants Dagblad.

Hoe dit tot stand gekomen is? Zij hebben al een aantal weken de rubriek ‘liefste opa en oma’. Voor deze rubriek heb ik een interview gemaakt met Dino, Riky en Kenny. Dit interview is letterlijk overgenomen en geplaatst. Bovendien kreeg ik de complimenten van een andere freelance journaliste. Een week later staat in de zelfde krant een advertentie dat zij correspondenten in de regio zoeken, die de ogen en oren willen zijn. Toeval bestaat niet!

Aldus werd mijn netwerkgesprek in feite een sollicitatie voor de functie van correspondent. Zij gaan graag met mij in zee. Uiteraard ligt de bal vooral bij mij om ideeën te mailen als nieuwsitem, of stukjes in te zenden met een foto voor plaatsing op internet. Als ik een “Go” krijg voor de krant, dan kan ik aan de slag met het item. Andersom kan het ook gebeuren; heeft de verslaggever geen tijd, dan kan het zomaar zijn dat ze mij bellen

Ik ben ontzettend benieuwd waar dit heen gaat. Het gesprek geeft me in ieder geval vleugels!

Ik zit nu qua loopbaan zó op de goede weg. Bovendien is het ook wel grappig om te constateren hoe ik in de opbouw van dit traject sta; geheel anders als toen ik begonnen ben als fotograaf. Ik ben met al wat ik schrijf niet uit op complimenten, wil en hoef ook niet de beste te zijn, leg mezelf de druk niet op dat ik ‘uniek’ moet zijn. Ten tweede heb ik de laatste maanden ervaren dat het schrijven mij nóg meer past dan het fotograferen. En natuurlijk, nu wordt het echt, nu zet ik de eerste stappen in de wereld van het betaalde, journalistieke schrijven. Het houdt een uitdaging in; ik zal gespitst zijn op de lokale berichtgeving, hoe is de opbouw van een artikel, wat voor vragen stellen ze?, hoe laten ze iemand aan het woord? Wat voor vragen stel ik, als ik een keer bij een informatiebijeenkomst van welke organisatie of instelling dan ook ben?

Professioneel aanpakken dus, en gretig zijn naar feedback, groeien in het schrijverschap, in het interviewen, in de verslaglegging. Het kost me geen inspanning, ik heb er geen moeite mee, ik vind het Leuk! Leuk! Leuk! Ik zie perspectief in een nieuwe loopbaan, en nog middels mijn passie ook. Hoe mooi kan ik het hebben?

Met grote dank aan Erika en Danielle van Schrijversroute. Zij hebben mij vorig jaar een enorme duw gegeven in deze richting, zij hebben er voor gezorgd dat ik mijzelf weer als schrijver serieus ging nemen. En ik ben daar op in gesprongen.

Door deze reuzesprong van vandaag krijg ik vleugels. Vleugels om verder te vliegen en mij verder te ontwikkelen. Yes!