De laatste dagen ben ik in een duikelvlucht meegenomen in het nieuwe boek van Tatiana de Rosnay (van o.a.'Haar naam was Sarah') Dit boek betreft een geheel ander genre, die van de biografie, en is getiteld 'Manderley voor altijd'. Het gaat over het leven van de Engelse schrijfster Daphne Du Maurier (1907-1989)
De naam, en haar grootste succes Rebecca, is voor mij overbekend. Het boek uit 1938 is inmiddels een klassieker, die ik overigens nooit gelezen heb. Het boek ken ik van mijn tijd als boekverkoopster bij Houtschild in Den Haag. Eén idool en voorbeeld van Du Maurier was Katherine Mansfield. Ook zo'n klassieker die ik alleen qua naam ken.
Terwijl ik dit schrijf en voor de volledigheid geboorte- en sterftejaar opzoek, zie ik dat Du Maurier overleedt in hetzelfde jaar dat ik de loopbaanswitch maakte van laboratorium naar boekhandel.
Deze biografie overrompelt mij en pakt me bij de lurven!
Naast het interessante leven dat ze heeft en hoe ze als kind opgroeit met acteurs als ouders en de even illustere Franse voorouders, zijn er facetten in haar karakter die ik herken bij mezelf;
*lezen, lezen, lezen, als klein kind al
*onconventioneel, op z'n minst innerlijk. Niet aan conventies gebonden, er zijn maar weinig dingen die ik 'gek' vind
*oude landhuizen, oude vervallen panden hebben een enorme aantrekkingskracht en zijn een grote bron van inspiratie en voeden de fantasie
*financieel onafhankelijk willen zijn, kostte wat kost
*aangetrokken worden door zee en water
*niks met jurkjes/jurken hebben
*een lange periode achtereen afzondering nodig hebben om te kunnen schrijven, graag alleen zijn
*ze vroeg zichzelf af, toen ze trouwde, of ze dat wel kon combineren met haar schrijversschap
*sterke interesse voor familiegeschiedenis
*romantische inborst, o.a. ook als het gaat over familieachtergronden. Zo liep ze graag door het Parijs van haar opa die ze nooit gekend heeft.
*verbonden voelen met haar Franse afkomst >> ze voelde bijna het Franse bloed door haar aderen stromen. Ik heb dat met mijn moeders vader en zijn familie. Maar net zo sterk ook met sommige voorouders van mijn vaderskant
*zichzelf ertoe moeten aanzetten om ook ècht te gaan zitten en schrijven. En als ze dan een inspirerende omgeving had om te werken (aan het water, en alleen!) dan ging het schrijven als een trein
De laatste dagen kan ik niet anders dan dit boek verslinden. Maar het doet ook iets anders met me; op haar beurt inspireert zij mij enorm om mijn schrijversbestaan vorm te geven. Ze geeft me een duw in de rug. Letterlijk, want er ontstaan korte scenes voor mijn geestesoog als ik op de bank zit met dit boek in de hand. Dan leg ik het even opzij en schrijf notities op een blocnote, of soms zelfs 2,5 bladzijdes aan fictie. Achterelkaar vloeit het m'n pen uit. Als opmaat voor.....?
Dit boek doet iets met me. En niet zo weinig ook. De schrijfster en haar levenswandel doen iets met me. Wil zoveel mogelijk alles verslinden van en over haar. Me blijven voeden met inspiratie.
Ik ben net over de helft van deze biografie dus gauw weer verder lezen! Maar ik moest deze woorden en zinnen aan het papier kwijt.
Dank je wel Daphne, en grote dank natuurlijk aan Tatiana de Rosnay voor dit document van waarde!
