vrijdag 23 oktober 2015

Hoe hectisch kan een week  verlopen
Iemand vroeg mij van de week, heb je nog tijd om adem te halen? Een rake opmerking.
De afgelopen acht dagen is niet alleen volgepropt met kilometers (1250!) maar ook met on-alledaagse zaken; er wordt een beroep op mij gedaan om als mediator op te treden ( voor mij voor het eerst)
Op dezelfde dag heb ik een heel bijzonder gesprek met Erika. Van 10uur tot 15.30uur praten we over haar manuscript, mijn schrijven en het leven zelf.
Dan gaan Anton en ik sinds lange tijd weer eens kijken naar het handbal van Ferry. En niet alleen dat, we doen dat in Apeldoorn en daar ontmoeten we ook het gezin van Danielle. Super leuk en gezellig!
Dan vraagt Claudia of ik dinsdag iets te doen heb. Ik zit in de auto als zij mij belt dus ik moet even nadenken maar volgens mij heb ik geen vaste afspraken. Zij stelt voor om op 1 dag heen en weer te rijden naar onze pa. Hij is dinsdag 20 oktober jarig en heeft wel een verrassing verdiend. Op die dag rijden we naar pa, ik haal Claudia in Zwolle op en breng haar 's avonds thuis in Almere.
Dan wil ik die maandag daarvoor mijn verplichte sollicitatie doen en stuit op een parttime vacature als laboratoriummedewerker. Na het bellen met het uitzendbureau heb ik een intake gepland staan op donderdagmiddag in Eindhoven...ik ben in de race voor een andere parttime functie in een lab! Hoe mooi kan ik het hebben als dit doorgaat?
Woensdag moesten we de auto naar de garage brengen voor de kleine beurt en vervolgens blijkt vandaag (!) dat er een dimlicht stuk is! Grrrr....ik moet nog ff tussendoor op en neer naar Den Bosch, terwijl de Hedelse brug dicht is. Ook dat nog. Maar ik doe het wel gelijk, omdat ik vanavond naar Harderwijk moet voor het tweede overleg met Danielle  en Erika.
Het is ongelofelijk,  maar mijn loc is vorige week bij Erika gaan rijden en ik zit sindsdien in een HSL-trein,  zo lijkt het.
De cirkel is vanavond wellicht rond want dan zie ik Danielle en Erika weer. 😉

woensdag 14 oktober 2015

Wat is dit gaaf zeg!
Na twee hobbels vanochtend, zowel binnen- als buitenshuis, sta ik nu aan de Waal geparkeerd en heb een prachtige uitkijk op deze mooie rivier en zijn uiterwaarden. De eerste hobbel was dat er een storingsmonteur van de CV ketel is geweest. Daar werd mijn tijdsplanning van in de war geschopt. Vervolgens had dat ook weer z'n voordeel omdat het mijn plan was om met de fiets naar deze locatie te gaan. Het zou circa een uur fietsen zijn, en dus ook goed voor de beweging. Bovendien doe ik tijdens het fietsen vaak inspiratie op over van alles en nog wat.
En waarom kwam de komst van de monteur dan goed uit? Omdat het een uur later flink begon te regenen. En deze bui duurt zeker nog tot 12 uur. Aldus was ik totaal verregend, als ik mijn oorspronkelijke plan had gevolgd.
Elk nadeel heeft z'n voordeel.
Ik stel mijn plan bij, drink thuis op de bank nog een bakkie koffie en stop de camera, pen en papier in mijn rugzak.
Gisteravond zag ik voor mijn geestesoog al heel duidelijk het beeld van het uitzicht op de Waal in Brakel. Liet mij vanochtend dus absoluut niet af brengen van dit idee. Wat inspiratie toch kan doen! Hoe plekken kunnen lonken!

Acht jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met dit rivierengebied. Grappig genoeg kwam bij mij toen al het beeld naar voren dat ik, zittend aan de rivier, en met weids uitzicht, dit soort locaties als inspiratie kon gebruiken om te gaan schrijven.
Voor alles is er de tijd en de plek. Soms moet ik dan gewoon geduld hebben, dan worden sommige 'beelden' die ik toch heel duidelijk voor me zie, werkelijkheid. In de beginjaren hier had ik het zo druk met van alles, dat ik uiteindelijk dit plan , al een hele tijd terug, heb losgelaten. En zie hier! Anno oktober 2015 is het dan toch realiteit geworden.
En dan nog wel schrijvend voor mijn eigen blog. Wie had dat verwacht? Ik al he-le-maal niet.
Zonder prestatiedruk, gewoon omdat ik het leuk vind. Omdat dit mij energie geeft en een goed humeur.
Wat wil ik nog meer?
Ik wil nog meer van dit!
Meer niet.

Terwijl het regenwater gestaag uit de hemel komt vallen, zit ik met een brede glimlach te genieten en kijk vanachter een beregende voorruit naar veerboot, scheepvaartverkeer, klotsend water met witte schuimkragen tegen de boegen, en hoog onkruid.
Mijn "shotje" geluk en inspiratie heb ik gehad vandaag. Nu wordt het tijd om naar Diana te rijden.
Wat een gelukzalig gevoel geef ik mijzelf met zoiets eenvoudigs als dit.

Ik zet mijzelf letterlijk en figuurlijk in beweging, zonder dat die beweging prestatie moet zijn.
Wat een totaal andere manier van leven. Een totaal andere wijze waarop ik in het leven sta.
Aan deze manier van de woensdag-invulling kan ik waarschijnlijk " verslaafd" raken.

Dinsdag 13 oktober 2015

Voordat ik ging slapen gisteravond heb ik, op de rand van mijn bed, iets heel bijzonders meegemaakt.

Ik ging heel kort in gedachten even terug naar de nacht daarvoor. Toen had ik namelijk twee afzonderlijke en intrigerende dromen gehad. In een van die dromen was tevens mijn moeder heel helder en duidelijk aanwezig. Ze heeft ook iets tegen mij gezegd, maar dat kon ik mij die ochtend daarna niet meer herinneren. De strekking van de twee dromen wist ik nog wel; in de ene droom was ik aan zee en kwam er een soort tsunami op mij af. Maar het wonderlijke was, dat ik, in tegenstelling tot wat ik in mijn leven weleens eerder had gedroomd, het ditmaal bij het dromen en bij het wakker worden geen nachtmerrie-achtig gevoel opleverde. Dat verbaasde mij direct bij het wakker worden. Ik wist wel dat mijn moeder iets had gezegd. Maar wat?

Vervolgens ben ik weer rustig en snel in slaap gevallen. Toen droomde ik dat ik weer aan zee was, maar nu met een auto geparkeerd stond in een soort bestraatte inham. Ik stapte de auto uit en liep richting kade, draaide mij om en zag toen dat het geen bestrating was maar een soort drijfzand waardoor de auto weggleed in water.

Weer was er geen paniek bij mij in de droom, ik stapte rustig terug en pakte de auto bij het half open raampje/sponning en trok de wagen als vanzelf omhoog. Het droge op.

Ook nu bij het wakker worden voelde ik geen enkele paniek. In verbazing lag ik wakker in bed en snapte niet wat de betekenis was van beide dromen. Als het voorheen weleens voor kwam dat ik zulke dromen bij de zee had, dan waren het nogal heftige emoties die mij overspoelden, ook bij het wakker worden.

Nu helemaal niets van dat. Wel had ik sterk het vermoeden dat mijn moeder mij iets duidelijk wilde maken. Waar ik dat gevoel vandaan had, kan ik niet zeggen. Ik begon de dag als anders en stond niet echt stil bij deze dromen.

Totdat ik dus gisteravond op de rand van mijn bed zat.

“wat willen die dromen mij eigenlijk zeggen?”, zo vroeg ik mij af. Ik maakte ook nu weer de link met mijn moeder en “opeens” kwam ook bij mij naar boven dat ik onlangs ’s avonds alleen thuis, het gevoel had dat mijn moeder contact wil maken. Maar als ik zo alleen ben ’s avonds blijf ik dat een heel eng idee vinden. En gisternacht heb ik dus wel tussen de twee dromen door, mijn moeder uitgenodigd en gezegd; “misschien is het een idee dat je via mijn dromen contact gaat maken”.

Daardoor kwam ik gisteren zittend op bed, op het idee om mijn moeder hardop te vragen, wat die dromen mij wilden zeggen. Had zij daar wellicht antwoord op?

En direct kreeg ik een antwoord, er zat werkelijk nog geen seconde tussen; ze moedigde mij aan om verder te schrijven aan mijn eigen herinneringen van thuis. En dat ik totaal niet bang hoefde te zijn dat emoties mij zouden overspoelen tijdens het schrijven. Helemaal niet!

Daar zat ik op de rand van mijn bed; compleet verbaasd over dit antwoord.

Want dat was wel een beetje mijn lichte weerstand om verder te gaan met schrijven aan de familiegeschiedenis; ik ben nu aanbeland aan de gezinssituatie waar ik uit kom. En die was niet altijd fijn.

Ik hoef er dus niet bang voor te zijn, ik ben nu sterk genoeg om dit met open blik op te gaan schrijven. Wauw! Hoe alles in elkaar valt. Dit antwoord en de dromen kloppen als een bus.

Mijn moeder en ik hebben een manier gevonden om contact te maken. Via mijn dromen. Fantastisch!

Wat bijzonder om dit op de rand van mijn bed mee te maken.

Dinsdag 6 oktober 2015

De dag nadat ik.....besloot om de krampachtigheid los te laten om geld te moeten verdienen, vanuit een grote angst om geldtekort.
Sinds ik mij kan herinneren leef ik vanuit de gedachte dat ik geld te weinig heb. Dat ik niet rondkom.
En al minstens 40 jaar ligt deze, bijna ongrijpbare, gedachte als een verstikkende deken om mij heen. Zo blijkt nu.
En zal ik je eens wat vertellen? Het wordt nog gekker; want tot nu toe heb ik nog altijd een dak boven mijn hoofd, kleren om aan te trekken en brood op de plank gehad.
Hoe zonde is het om energie te spenderen aan een angst die niet reeel is!
Hoe zonde is het om te leven volgens een gedachte die al minstens 40 jaar niet bewaarheid wordt!
De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.....
En dan ben ik niet eens christelijk opgevoed, maar dit soort spreuken zijn eenvoudigweg ook gewoon uit het leven gegrepen.

Waarvoor zou ik op de wereld gezet kunnen zijn?
Bijvoorbeeld om mijn passie te leven.
Om dat te doen waar ik goed in ben, waar ik aanleg en talent voor heb.
Om datgene uit mij zelf te halen wat er in zit?
Een hele eenvoudige vraag en net zo eenvoudige antwoorden, zo lijkt het.
Zie die eenvoudige antwoorden maar eens na te leven.
En ja, de ene mens weet deze invulling al bij het begin van zijn of haar leven.
De andere mens komt er op zijn sterfbed achter.

En ik? Ik ben 53 jaar.
Tijd zat, zou je zeggen, om nu, vandaag, te beginnen met deze nieuwe invulling. Begin met leven vanuit mijn passies. En van daaruit rolt de verdere invulling " als vanzelf".
Daar ben ik van overtuigd.

Ik heb al een lange pelgrimstocht achter mij.
De laatste jaren de nodige ballast uit mijn rugzak gegooid. Ik loop al vele malen lichter en bovendien met een tred die de voorbijganger doet vermoeden dat ik geniet van het leven.

En als kers op de taart is mij dit jaar duidelijk geworden dat het laatste restje overbodige ballast, die ik nu uit mijn rugzak gooi, misschien wel qua belangrijkheid op de tweede plaats komt, als het gaat om nog meer lichtheid in mijn bestaan aan te brengen. Dit laatste restje is dus de dwangmatige angst voor geldtekort.
Vele jaren ploeteren en zwoegen vanuit een misplaatste overtuiging, staan opeens voor mijn neus. En hoe! De schellen vallen van mijn ogen en bezorgen mij bijna het schaamrood op de kaken.
Maar 1 ding is zeker: ik blijf hier niet langer bij stilstaan. Ik zet mij in beweging.
Letterlijk en figuurlijk.
Het is tijd voor nieuwe plannen. Vruchtbare plannen.
Mijn pelgrimstocht is nu echt ten einde.
Het kleine rugzakje zet ik in de hoek van de kamer. Ik kijk er tevreden naar, alles wat er nu nog in zit, mag er zijn. Zijn zoals het is.
Ik hoef niet langer meer onderweg te zijn om mijzelf te zoeken.
Het doel van mijn leven, en de weg, liggen in mijzelf besloten. Ik hoef er niet naar op zoek.
Mijn oude angsten bestaan niet meer, wat heb ik nog te verliezen?

Ik ben van plan de komende tijd te besteden aan: wandelen, fietsen of combi met auto. Camera, pen & papier mee. Beelden vangen, schrijven en letterlijk bewegen.
Bij tijd en wijle ook stil te staan. Dan is het hier ook even rustig.

En verslag te doen van waar ik ben, wat ik zie, overdenk, en waar ik heen ga.
Gaan jullie met mij mee?