Wat hebben inspiratie en stof tot nadenken te maken met een multifunctionele campingtafel?

Links kletteren de masttouwen van de boten en rechts hoor ik een keffend hondje.
Campingtafel, pen, papier, tablet, flesje water en dagblad Trouw van zaterdag 8 juli.
Het zijn de ingredienten van een relaxte eerste vakantiedag.

Synchroniciteit en inspiratie
Terwijl de wind speelt met de bladzijden van de krant bedenk ik mij dat sommige dingen zo ontzettend mooi synchroon kunnen lopen: ik sta kennelijk open voor inspiratie en tref waardevolle artikelen aan in het deel De Verdieping.

Reizen langs de rafelranden van Europa
Zoals Jonathan Holslag, Vlaams politicoloog, die het komende jaar "langs de rafelranden van Europa" reist.
Hij reist door Denemarken, Groenland, via de Balkan en de Levant naar Gibraltar.
In het artikel van journalist Gijs Moes 'Onrust in Europa's achtertuin' vertelt Holslag over zijn ideale samenleving, over het humanistisch gedachtegoed, over het op peil houden van welvaart en welbevinden.
Tijdens het lezen doet hij mij denken aan Fitzroy McLean. Schots diplomaat, schrijver en avonturier en deze man schreef in 1949 het boek Eastern Approaches. Hij doet daar ondermeer verslag van zijn diplomatieke leven maar vooral zijn reizen door Oost-Europa en Rusland. Niet gehinderd door enige angst voor onbekende situaties of autoriteiten was hij (ongewild) getuige van, naar later bleek, cruciale momenten in de geschiedenis. En legde hij ter plekke zaken bloot die feitelijk niet voor een Westers oog bedoeld waren. 
De levenswandel van deze man schijnt een van de inspiratiebronnen geweest te zijn voor de boeken van Ian Fleming over James Bond. Maar dat terzijde.
Holslag lijkt mij een vleugje McLean te hebben in zijn aanpak in het onderzoek naar de rafelranden van Europa.
Ik citeer: 'Ik praat met mensen die aan het roer staan of ik loop de kroeg binnen. In de vergaderzalen krijg je geen goed beeld'
Of deze gedachte van mij hout snijdt? Ik volg zijn verslagen en wacht het af.

https://www.trouw.nl/home/onrust-in-de-achtertuin-we-verliezen-de-grip-op-de-randen-van-europa-~ad31303d/

Het menselijk tekort
Of wat te denken van het interview met psychiater en filosoof Damiaan Denys?
Hij laat zinnige en mooie invalshoeken zien als het gaat over het menselijk tekort. Zet deze tegenover de instant-gelukzoekers of hoe al het maatschappelijk functioneren een prachtig plaatje zou moeten zijn.
Ik citeer wederom. Nu uit het interview van Stevo Akkerman: 'Succes is de norm die wij gebruiken om een individu te zijn', en '....het individuele succes wordt beoordeeld aan de hand van externe maatstaven die in de maatschappij nu belangrijk zijn'.
Hoe vluchtig is dat? En hoe ga ik hier mee om? Het zijn vragen die dit bij mij oproept.
(helaas vind ik op internet geen online link naar dit artikel "Af en toe een kerf in ons bestaan is nodig")

Stof tot nadenken
Zit ik hier een beetje reclame te maken voor Trouw.
Ja, inderdaad.
Gewoon omdat ik graag 'geraakt word' en dat wil delen.
Op een rustige camperplek aan het water, in de jachthaven van Spakenburg, ben ik alleen met de gedachtenroerselen van anderen.
Het geeft stof tot nadenken.
De multifunctionele campingtafel; lees-, denk-, schrijf- en eetplek.
In deze inspirerende rust onze vakantie te starten, is niet eens zo verkeerd.

Boek 'Helemaal dood bestaat niet' door Erika van Dalen

Vanaf de eerste versie van het manuscript van deze schrijfster begeleid ik haar in alle stappen die zij zet. Allereerst uiteraard als lezer en corrector van het manuscript.
Van daaruit heb ik Erika geadviseerd in het vinden van een passende uitgever.
Op een bepaald moment had zij zelfs de luxe positie om te kiezen uit twee uitgevers.
Inmiddels zijn wij zo ver gevorderd dat haar boek op donderdag 7 september wordt gepresenteerd. Ook de organisatie van de boekpresentatie leid ik in overleg met Erika in goede banen. Daarnaast is er uiteraard veel overleg met de uitgever.

Meer weten over dit boek, de uitgever en de boekpresentatie? De schrijfster heeft bovendien grootse plannen met haar boek.
Op de Facebook-pagina "helemaal dood bestaat niet" kunt u alle stappen volgen.
Like de pagina en u blijft op de hoogte.

JanSchrijft heeft zelf twee pagina's op Facebook:

JanSchrijft - Over Voltooid Leven. Columns over deze wens van mijn bijna 80-jarige vader. De stukjes zijn tevens te vinden op de blog&opinie pagina van Zorg&Welzijn.
JanSchrijft - blogs en updates

Ik zie u graag terug op Blogger of Facebook

Wie ben ik om de autonomie van een ander af te pakken?

Sinds enige tijd volg ik de discussie over Voltooid Leven.
Niet in de laatste plaats omdat mijn vader ook met deze wens leeft en wij daar heel openhartig over praten

Ik heb niet de kennis van een dokter, niet van een psycholoog, niet van een ethicus, politicus of welke wetenschapper dan ook.

Wat ik wel heb?
Een zelfbewuste, kritische en tolerante opvoeding genoten, een brok levenservaring opgedaan, en een goed stel hersens. Daarnaast vind ik weinig dingen vreemd en ga ik graag in gesprek met mensen over de dingen des levens.
Wat ik in de discussie veel tegenkom is de naam van Els van Wijngaarden en haar boek ‘Voltooid Leven’. Daarnaast wordt de commissie-Schnabel er vaak bijgehaald en uiteraard de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie (NVVE)
Wat mij opvalt is dat het lijkt alsof het boek van Van Wijngaarden wel haast een maatstaf op zich gaat worden in de discussies. Zij heeft een heel waardevol en diepgaand onderzoek gedaan en daarbij 25 ouderen geïnterviewd die met deze wens leven. Maar dit boek en haar conclusies gaan een eigen leven leiden. En dat vind ik jammer.

In het begin van haar boek heeft zij het over de medicalisering van de dood.

Maar is onze maatschappij niet ook het leven aan het medicaliseren?
Hoeveel mensen lopen er rond die tabletten slikken tegen suiker, cholesterol, hoge bloeddruk, en noem maar op. We willen tenslotte allemaal zo lang mogelijk in leven blijven, vanuit het “eeuwig-leven-principe”. Ik ook.
Met artsen, ziekenhuizen en de farmacie medicaliseren wij het leven.
Ook vertelt de schrijfster dat de dood een natuurlijk onderdeel van het leven moet zijn.
Wat verstaat zij onder ‘natuurlijk’? Want waarom benaderen wij het leven zelf niet als ‘een natuurlijk onderdeel van het geheel’ en grijpen steeds in?
Het medisch ingrijpen in een leven, is een andere discussie maar plaats ik wel tegenover  ‘ingrijpen in de dood’.
Hoe kan het dan dat we in opstand komen als we het over medicalisering van de dood hebben?
We houden zo hardnekkig vast aan het aardse leven, dat het moeilijk te verteren en te accepteren is dat de dood gewoon bij het leven hoort. Waar we niet krampachtig over hoeven te doen als iemand een afronding ziet.
De levensverwachting is toegenomen en blijft toenemen. Heeft iemand er weleens bij stilgestaan wat dit betekent voor een mensenleven?  

Het lied ‘Ballade van de Dood’ van Harrie Jekkers (Klein Orkest) uit 1985 sluit hier naadloos op aan.

https://www.youtube.com/watch?v=frOb6qPYMiw&index=1&list=RDfrOb6qPYMiw

Laat ik vooropstellen dat ik in eerste instantie met de betrokkene in gesprek wil gaan. Openheid geven, durf vragen te stellen. Laat de mensen niet rondlopen met deze gedachten.

En dat wij als maatschappij, door deze Voltooid Leven-wens, ook een duidelijk signaal krijgen dat er iets schort aan de manier waarop wij met ouderen omgaan.
Al vanaf hun pensionering.
Maar als blijkt dat de autonome beslissing echt is en onveranderbaar, dan vind ik het inhumaan om die mensen ‘alleen te laten’ in hun laatste fase.
Dan vind ik het inhumaan als bijvoorbeeld zorgvuldige artsen of zelfs familieleden worden vervolgd.

Mijn persoonlijke mening over leven, ziekte en dood is gevormd door wat er achter mij ligt.

Mijn moeder heeft ruim 21 jaar geleden al een euthanasieverklaring opgesteld toen zij zo ziek werd en er geen uitzicht meer was.
Later was ik opgelucht dat wij als familie nooit het moment van haar sterven hebben moeten bepalen. Want wanneer is dat? Wanneer bepaal je dat moment? Gelukkig is er sindsdien veel veranderd.
Door mijn zelfbewuste wijze van leven ben ik ook korte tijd vrijwilliger geweest in een hospice. Veel stervende mensen nemen daar de tijd om de dingen des levens af te kunnen ronden. Maar ook dit soort processen zijn individueel verschillend.
Daarnaast schrik ik niet gauw van ‘de buitenkant van een ziekte’ zoals Alzheimer, dementie of Parkinson. Het is zeker zo dat vele situaties confronterend zijn. Voor mij net zo goed. Maar ik wil er niet voor weg lopen. En die mens is niet ‘minder mens’ voor mij.
Ook hierover wil ik benadrukken dat dit specifiek mijn ervaringen zijn.
Niemand kan alle ervaringen en overtuigingen over één kam scheren. Ik heb het hier puur over mijn ervaringen en mijn houding.
De dood, en het sterven daar naartoe, is voor mij ook een natuurlijk onderdeel waar ik zelf het liefst niet op ingrijp.

Maar wie ben ik om de autonomie van een ander af te pakken?

Hoeveel moeite ik ook zou hebben met iemands eigen beslissing, dan heb ik zelf daarmee te dealen en gaat het mij niet aan om te bepalen wat een ander wel of niet doet.
Het concept-wetsvoorstel van de D66 heeft een inhoudelijke en vruchtbare discussie opgeleverd. We worden met z’n allen wakkergeschud als het gaat om ouderen en hun positie.
Maar ten langen leste ga ik niet rommelen aan de autonomie van een medemens.

Meer lezen?
Op voltooidlevenouderen.blogspot.nl kunt u meer stukjes lezen over deze wens van mijn bijna 80-jarige vader