“met open
ogen in de zon, ontdek ik mijn gezicht”
(Wit Licht,
door Jeroen van Koningsbrugge)
Vandaag ga
ik lopend vanaf huis naar een picknickbankje aan de Maas.
Bijna om de
hoek, zou ik kunnen zeggen.
Hier zit ik
dan. Kijkend naar de Maas met uitzicht op het dorp Bokhoven aan de overkant.
Het is bewolkt maar de temperatuur is lekker en in het wolkendek piept af en
toe de zon door.
Ik overdenk
allereerst de inspiratie van vanochtend. Toen werd ik gelijk al geïnspireerd
voor mijn schrijven van vandaag.
Als ik de
autosleutels van het rekje afhaal, zie ik een bijna leeg rekje…….
Als ik de
garagedeur open en naar buiten loop, valt mijn blik op de lege oprit bij ons
huis….
Het is
overduidelijk; onze camper staat in de winterstalling. Vreemd hoe gauw je went
aan de aanwezigheid van dit vakantie-voertuig. De camper, die symbool staat
voor vrijheid en genieten.
En hoe snel
de leegte weer z’n plek in neemt.
Daarnaast
was ik vanmorgen even kort bij iemand om te helpen met een email-programma. Bij
haar thuis hoor ik weer het lied Wit Licht, gezongen door Jeroen van
Koningsbrugge. Zijn versie werd bekend door The Passion op tv. Het brengt me
weer de sensatie die ik onderging toen ik dit lied voor het eerst hoorde en
voelde, daags na deze uitzending.
Thuisgekomen
zoek ik het lied gelijk op en draai het tig keer achter elkaar. De tekst maakt
grote indruk nu ik met aandacht luister. “gedragen door het witte licht”
Ik voel me
sinds kort ook gedragen. Gedragen door iets groters.
Gisteren had
Henk het bij ons eerste spirituele avondje samen met Diana, het over “Liefde”.
Een universele kracht, “iets” dat de mens overstijgt. Noem het God, noem het
Jahweh, noem het Boeddha, geef het een naam. Maar uiteindelijk hebben we het allemaal
over dezelfde bron.
En door dit
lied voel ik het tot in mijn tenen.
Terwijl ik
naar deze plek aan de Maas wandel, beluister ik via mobiel en oortjes “Wit
Licht”, en voel mij gedragen.
Wat kan een
mens zich nog meer wensen?
Het geeft
mij vleugels.
Het haalt
mij uit de schaduw.
Het geeft me
zelfvertrouwen.
Het bewijst
mij dusdanig dat ik nu op de goeie weg ben. Zoals nu ook met dit wandelen met
pen, papier en camera.
De herfst
zet nu goed in. De bomen kleuren alle mogelijke tinten. Een prachtig seizoen
met uitbundige tekens van verandering en verval. Een opgang naar stilte, rust
en vervolgens vernieuwing.
Onderweg
wilde ik foto’s maken van dit prachtige landschap. Maar ja, als er geen
sd-kaartje in zit, kom ik niet ver . Het is me toch een keer gelukt! Zonder kaartje in de camera op pad gaan….
Tsja, dan
maar even geen beeld vandaag.
En terwijl
ik verder loop naar dit bankje, bedacht ik mij ook dat ik de afgelopen 7,5 (!)
jaar ondergedompeld ben geweest in een nieuw leven opbouwen samen met Anton,
nieuwe mensen ontmoeten, oude patronen afleggen die me kennelijk toch nog in de
weg zaten en steeds steviger met beide benen op de grond gaan staan. (ik heb
wat met die periodes van rond de 7 jaar….)
Een binnenvaartschip
komt ronkend voorbij, een vlucht ganzen maakt gakkend hun aanwezigheid bekend
en het wordt fris als ik zo lang stil zit op het bankje. Sjaal om en even
genieten van wat er voorbijkomt.
Waar was ik
gebleven? Oja, zeven jaar ondergedompeld geweest. Ruim 7 jaar het spirituele èn
mijn schrijversbezigheden opzij gezet. Niet bewust, het gebeurde gewoon. En nu pak ik
beide dingen weer op. Het is tijd voor spiritualiteit en
schrijversactiviteiten.
Gisteravond
voor het eerst met twee anderen over ‘de dingen des levens” gekletst en kennis
met elkaar gemaakt. We willen ongeveer 1x per maand hier bijelkaar komen.
Sinds een
paar weken ben ik bezig met het schrijven van de familiegeschiedenis van mijn
moeder. Haar levensverhaal. En ons gezin. Al het schrijven daarover heeft nog
geen onderling verband met elkaar, maar dat komt later wel. Nu ben ik eerst
eens even alle losse fragmenten die in mijn hoofd zitten aan het opschrijven.
Door dit
schrijven en Schrijversroute-collega’s Danielle en Erika gaat explosief dat kanaal weer open; creativiteit, beelden
zien en schrijven. Maar ook: plotseling komen teksten naar boven die ik tussen
2000 en 2009 heb geschreven. Mijn boek “wandelen waar geen weg is” ontdek ik
weer. Drie ruwe schetsen die ik eind 2006 heb geschreven, komen “opeens” weer
in mijn herinnering.
Door het
contact met Danielle en Erika raak ik zó verbaasd over wat ik allemaal al
geschreven heb….Gek toch, hoe het geheugen werkt.
Maar één
ding is zeker; het schrijven is niet meer te stoppen. Ik geniet (daardoor) nog
meer ten volle van het leven zoals dit nu is hier in Ammerzoden met Anton!
De drie
hervonden, ruwe schetsen heb ik uitgeprint en lees ik straks hier aan de Maas.
Vreemd toch
eigenlijk. Sinds ik heb besloten om het krampachtig zoeken naar betaald werk
volledig los te laten, is mijn dagelijks leven explosief verandert. In
positieve zin. Ik heb een hele berg energie, ik geniet dubbel en dwars, nog
meer dan dat ik al deed en mijn dagen zijn, bijna van minuut tot minuut,
gevuld. Ik snap nu zelfs niet dat ik zo vol activiteit ben en het nog volhoud ook.
De adrenalinestroom
is oneindig, zo lijkt wel. En ik maak er dankbaar gebruik van.
Beeldje: "Besinnung" van de Duitse beeldhouwer Juergen Ebert