woensdag 28 oktober

“met open ogen in de zon, ontdek ik mijn gezicht”

(Wit Licht, door Jeroen van Koningsbrugge)

Vandaag ga ik lopend vanaf huis naar een picknickbankje aan de Maas.

Bijna om de hoek, zou ik kunnen zeggen.

Hier zit ik dan. Kijkend naar de Maas met uitzicht op het dorp Bokhoven aan de overkant. Het is bewolkt maar de temperatuur is lekker en in het wolkendek piept af en toe de zon door.

Ik overdenk allereerst de inspiratie van vanochtend. Toen werd ik gelijk al geïnspireerd voor mijn schrijven van vandaag.

Als ik de autosleutels van het rekje afhaal, zie ik een bijna leeg rekje…….

Als ik de garagedeur open en naar buiten loop, valt mijn blik op de lege oprit bij ons huis….

Het is overduidelijk; onze camper staat in de winterstalling. Vreemd hoe gauw je went aan de aanwezigheid van dit vakantie-voertuig. De camper, die symbool staat voor vrijheid en genieten.

En hoe snel de leegte weer z’n plek in neemt.

Daarnaast was ik vanmorgen even kort bij iemand om te helpen met een email-programma. Bij haar thuis hoor ik weer het lied Wit Licht, gezongen door Jeroen van Koningsbrugge. Zijn versie werd bekend door The Passion op tv. Het brengt me weer de sensatie die ik onderging toen ik dit lied voor het eerst hoorde en voelde, daags na deze uitzending.

Thuisgekomen zoek ik het lied gelijk op en draai het tig keer achter elkaar. De tekst maakt grote indruk nu ik met aandacht luister. “gedragen door het witte licht”

Ik voel me sinds kort ook gedragen. Gedragen door iets groters.

Gisteren had Henk het bij ons eerste spirituele avondje samen met Diana, het over “Liefde”. Een universele kracht, “iets” dat de mens overstijgt. Noem het God, noem het Jahweh, noem het Boeddha, geef het een naam. Maar uiteindelijk hebben we het allemaal over dezelfde bron.

En door dit lied voel ik het tot in mijn tenen.

Terwijl ik naar deze plek aan de Maas wandel, beluister ik via mobiel en oortjes “Wit Licht”, en voel mij gedragen.

Wat kan een mens zich nog  meer wensen?

Het geeft mij vleugels.

Het haalt mij uit de schaduw.

Het geeft me zelfvertrouwen.

Het bewijst mij dusdanig dat ik nu op de goeie weg ben. Zoals nu ook met dit wandelen met pen, papier en camera.

De herfst zet nu goed in. De bomen kleuren alle mogelijke tinten. Een prachtig seizoen met uitbundige tekens van verandering en verval. Een opgang naar stilte, rust en vervolgens vernieuwing.

Onderweg wilde ik foto’s maken van dit prachtige landschap. Maar ja, als er geen sd-kaartje in zit, kom ik niet ver . Het is me toch een keer gelukt!  Zonder kaartje in de camera op pad gaan….

Tsja, dan maar even geen beeld vandaag.

En terwijl ik verder loop naar dit bankje, bedacht ik mij ook dat ik de afgelopen 7,5 (!) jaar ondergedompeld ben geweest in een nieuw leven opbouwen samen met Anton, nieuwe mensen ontmoeten, oude patronen afleggen die me kennelijk toch nog in de weg zaten en steeds steviger met beide benen op de grond gaan staan. (ik heb wat met die periodes van rond de 7 jaar….)

Een binnenvaartschip komt ronkend voorbij, een vlucht ganzen maakt gakkend hun aanwezigheid bekend en het wordt fris als ik zo lang stil zit op het bankje. Sjaal om en even genieten van wat er voorbijkomt.

Waar was ik gebleven? Oja, zeven jaar ondergedompeld geweest. Ruim 7 jaar het spirituele èn mijn schrijversbezigheden opzij gezet.  Niet bewust, het gebeurde gewoon. En nu pak ik beide dingen weer op. Het is tijd voor spiritualiteit en schrijversactiviteiten.

Gisteravond voor het eerst met twee anderen over ‘de dingen des levens” gekletst en kennis met elkaar gemaakt. We willen ongeveer 1x per maand hier bijelkaar komen.

Sinds een paar weken ben ik bezig met het schrijven van de familiegeschiedenis van mijn moeder. Haar levensverhaal. En ons gezin. Al het schrijven daarover heeft nog geen onderling verband met elkaar, maar dat komt later wel. Nu ben ik eerst eens even alle losse fragmenten die in mijn hoofd zitten aan het opschrijven.

Door dit schrijven en Schrijversroute-collega’s Danielle en Erika gaat explosief  dat kanaal weer open; creativiteit, beelden zien en schrijven. Maar ook: plotseling komen teksten naar boven die ik tussen 2000 en 2009 heb geschreven. Mijn boek “wandelen waar geen weg is” ontdek ik weer. Drie ruwe schetsen die ik eind 2006 heb geschreven, komen “opeens” weer in mijn herinnering.

Door het contact met Danielle en Erika raak ik zó verbaasd over wat ik allemaal al geschreven heb….Gek toch, hoe het geheugen werkt.

Maar één ding is zeker; het schrijven is niet meer te stoppen. Ik geniet (daardoor) nog meer ten volle van het leven zoals dit nu is hier in Ammerzoden met Anton!

De drie hervonden, ruwe schetsen heb ik uitgeprint en lees ik straks hier aan de Maas.

Vreemd toch eigenlijk. Sinds ik heb besloten om het krampachtig zoeken naar betaald werk volledig los te laten, is mijn dagelijks leven explosief verandert. In positieve zin. Ik heb een hele berg energie, ik geniet dubbel en dwars, nog meer dan dat ik al deed en mijn dagen zijn, bijna van minuut tot minuut, gevuld. Ik snap nu zelfs niet dat ik zo vol activiteit ben en het nog volhoud ook.

De adrenalinestroom is oneindig, zo lijkt wel. En ik maak er dankbaar gebruik van.

Beeldje: "Besinnung" van de Duitse beeldhouwer Juergen Ebert