(of was hij eerst een vriendelijke ‘zij’, die ik niet heb horen aan komen?)
Een onwelkome gast waar je niet meer van af raakt.
Niemand bereidt je voor op zo’n onverwachte situatie. Datzelfde geldt voor het opvoeden van je kind(eren). Hoe welkom zij ook zijn.
In sluiers zijn deze levenssituaties gehuld.
Totdat ze voor je neus staan.
Het zijn van die ‘roze wolken’ of ze hebben iets weg van ‘een ver-van-mijn-bed-show’.
Totdat je er, opeens!, middenin zit. Dan roei je met de riemen die je hebt en doe je ‘niet meer dan je best’. Zo simpel is het.
Mijn
naam is Marianne Jans, ik ben 54 jaar, heb een fantastische zoon van 28 en een
mooi leven met mijn partner nu.
Fysiek
en mentaal heb ik tussen mijn 7e en 40ste levensjaar een
tropenrooster gedraaid. Om redenen die er nu niet meer toe doen.Daarna ging het licht uit en zocht ik zelf naar het lichtknopje. Men had het verplaatst, maar ik wist het te vinden. Zo gauw ben ik niet uit het veld te slaan.
Door de spaarlamp werd de nieuwe lichtbundel langzaam krachtiger en het zette mijn veranderende omgeving in mooi sfeerlicht.
Ik ben positief ingesteld. Heb onderweg heel veel uit m’n rugzak gegooid en het wezenlijke behouden. Samen met het aard van het beestje natuurlijk.
Mijn
levensloop heeft uiteraard sporen nagelaten. Zoals dat bij andere mensen ook
gebeurd.
Tegelijkertijd
blijf ik er van overtuigd dat ik mijn talenten in welke werkvorm en op welke
plek dan ook, in kan zetten. Punt!Want eerlijk gezegd, zakt de moed me weleens in de schoenen. Kan ik niet links maar ook niet meer rechtsaf. En toch blijf ik mogelijkheden en kansen zien. Ook dat is de aard van het beestje. Morgen weer een dag. Zo simpel is het (soms).
Als
ooit het licht even helemaal uit is geweest, komt daarna bij hernieuwd lichtval
de verwondering om de hoek kijken. Pas dan ontdek je een wereld vol mogelijkheden.