woensdag 24 februari 2016

Hoe ziet mijn innerlijke ruimte eruit

In mijn innerlijke ruimte huist een klooster met een tuin eromheen

In mijn innerlijke ruimte huist een blij kind, met twinkelende ogen

In mijn innerlijke ruimte huist verwondering

In mijn innerlijke ruimte huist een open landschap met zicht op weilanden, bergen in de verte en dichtbij de kade van een oude stad

In mijn innerlijke ruimte huizen de klanken van muziek

In mijn innerlijke ruimte huist stilte

In mijn innerlijke ruimte huizen mijn voorouders met al hun verhalen

In mijn innerlijke ruimte wordt gedanst

In mijn innerlijke ruimte huist vrolijkheid èn verdriet

In mijn innerlijke ruimte ontmoeten mensen elkaar

In mijn innerlijke ruimte huist vriendschap

In mijn innerlijke ruimte huist zelfreflectie

In mijn innerlijke ruimte huist doorzettingsvermogen

In mijn innerlijke ruimte wordt uitbundig gekookt

In mijn innerlijke ruimte huist de sfeer van ontvankelijkheid

In mijn innerlijke ruimte vinden gesprekken plaats aan de keukentafel

In mijn innerlijke ruimte huist schoonheid

In mijn innerlijke ruimte huist kunst

In mijn innerlijke ruimte waait de wind, straalt de zon en regent het pijpenstelen

 
In mijn innerlijke ruimte vind je rust en aandacht


In mijn innerlijke ruimte huist het leven

 

 

donderdag 3 februari

Deze winter is een vreemde winter. Niet alleen vanwege de afwezigheid van de kou en het groot aantal uitzonderlijk warme dagen voor deze tijd van het jaar. Nee, ook omdat ik deze week voor de tweede (!) keer ziek ben geworden. Griep. Koorts. Hoesten. Het verplichte bed houden en daarna ook nog eens rustig aan moeten doen omdat elke beweging eenvoudigweg teveel energie kost.

Het is iets waar ik grote moeite mee heb, maar waar ik op een gegeven moment ook mee om leer gaan. Alle plannen loslaten en laten gebeuren wat er gebeurt.

Ik ben een druk baasje. Hoewel ik sinds 1 januari 2015 nu toch echt in de WW zit, heb ik het drukker dan voorheen. Nou ken en kende ik, ook vóór die tijd, geen enkel moment van verveling, maar sinds een hele tijd zet de blije drukte een ware stempel op mijn dagelijks leven. Doordat ik toen ‘ja’ zei tegen het voorstel van Erika en Daniëlle om deel te nemen aan hun project Schrijversroute, heeft mijn ware passie zich weer kunnen laten zien. Met terugwerkende kracht laat het zich explosief zien. Eindelijk! En ik laat het toe, geef het de ruimte, en geniet met volle teugen van alle schrijfprojecten die ik sindsdien concreet gestart ben. En die projecten lijken ‘als vanzelf’ naar mij toe te komen. Ik geniet, ook van de samenwerking met Erika en Daniëlle.

Met Schrijversroute heeft mijn ware passie zijn uitlaatklep gevonden en vindt vorm!

Doordat ik nu bijna twee weken in de lappenmand zit, komt er nog iets wezenlijks bovendrijven.

Sinds mijn burn-out in 2002 ben ik steeds beter gaan genieten van de kleine dingen in het leven. Zelfs het dwarrelen van een herfstblaadje of de prachtige wolkenformaties in de lucht, of het scheepvaartverkeer op een rivier kunnen op mijn verwondering rekenen.

Ja, dat is het goede woord; verwondering is weer terug gekomen in mijn leven toen. Bovendien kan ik ook zeggen dat ik materialistisch gezien weinig nodig heb om geluk te ervaren. Uiteraard is elke verandering opgebouwd in een langzaam proces van tijd en bewustzijn.

Tijdens mijn jarenlange krampachtige zoektocht naar betaald werk heb ik vorig jaar ‘plotseling’ besloten om deze krampachtigheid los te laten. Als onderdeel daarvan besloot ik eveneens om vooral leuke dingen te doen, dingen die mij plezier gaven. Activiteiten waar ik energie van krijg. Voorheen keek ik naar al mijn acties vanuit het standpunt om er geld mee te verdienen.

Vanaf juni 2015 bewust niet meer. Nu bekijk ik die zaken andersom. En het werkt. Er komen bijna als vanzelf schrijfprojecten naar me toe.

Gisteravond, bij het kijken naar een speelfilm, kreeg ik weer even die boost in bewustzijn die ik nodig had. Een boost in het loslaten van dat eeuwige ‘geld-tekort’-denken.

Ik werd mij gisteravond pijnlijk bewust van het feit dat ik bijna letterlijk geleefd heb onder een verstikkende deken van angst. Een verlammende deken.

Ik sla de deken nu van me af. Heb het niet meer nodig. En ervaar een lichtheid in mijn bestaan.

Zelfs vandaag nog.

De film heet Sweet November en daar zag ik een reclameman die enkel gefocust was op snel geld verdienen, kostte wat kost. Hij ontmoet een jonge vrouw wiens leven in het teken staat van het Grote Genieten. Deze toevallige ontmoeting van die twee zet het leven op z’n kop van die man.

Een flinterdun verhaal. Maar het appelleerde bij mij hoe ik jaren geleefd heb >> krampachtig bezig zijn met de vraag hoe ik zoveel mogelijk geld kan verdienen om mijzelf te bedruipen, zonder te kijken en te ontdekken wie ik ben en wat ik eigenlijk wil, waar mijn passies liggen. En vanuit een houding en besef dat ik altijd geld tekort heb. Terwijl het opnieuw weer confronterend is om te merken dat die onbewuste houding van een tekort nergens op slaat; ik heb een dak boven m’n hoofd, een gezonde leuke zoon, familie, een paar goede vrienden, op een gegeven zelfs een leuke kennissenkring en sinds acht jaar een relatie waar ik van geniet!

Confronterend ook, omdat ik zelf die deken van geldtekort om mij heen heb gelegd.

De film van gisteren gaf mij weer dat inzicht dat die deken niet meer nodig is. En stukje bij beetje is die deken van mij afgegleden.
De gedwongen rust geeft mij de ruimte om te zien hoe goed ik nu bezig ben. Een deken is alleen nodig als je slaapt of als je ziek bent. Meer niet.

Ik voel me vrij.

Zondag 31 januari 2016

Na een ongelofelijk hectische tijd en 2x in de lappenmand met griep en aanverwante zaken, schrijf ik op de valreep van januari naar februari, eindelijk weer een blog.
Vanochtend las ik een interessant interview met Victor Löw. En weer  vind een flinke eyeopener plaats! Als kind was ik ook al een kleine filosoof, stelde al vroeg levens-en andere vragen. Soms tot vervelens aan toe, kan ik mij herinneren. Want altijd had ik wel een mening klaar of wilde weten 'waarom? '.
Maar in de kern was ik altijd al bezig met wezenlijke vragen. Ik kan mij nog zo goed voor de geest halen dat ik in Voorburg in onze huiskamer stond, alleen, en me heel lang verbaasd afvroeg waarom het getal drie toch niet in het midden stond?? Ik had net de getallen 1,2 en 3 ontdekt (op school of thuis, dat weet ik niet meer. Van m'n vierde tot m'n achtste hebben we in Voorburg gewoond)
Ik snapte er echt niks van. En maar nadenken en nadenken.

Het volgende moment was ik wat ouder maar zat nog wel op de basisschool.
Ik zie mij daar nog steeds zitten op de lagere school in Groningen op de w.c.
In die beslotenheid en alle rust deed ik weer een, voor mij verlichtende, ontdekking; tot die tijd hoorde ik de begrippen mensen en kinderen. En nu had ik ontdekt dat kinderen kleine mensen zijn. Dus ook mensen! Ik werd gewoon blij van die gedachte. Het waren niet twee losstaande zaken maar ze hadden met elkaar te maken. Ik kon de link leggen!

Daarnaast was ik op latere leeftijd aan het eind van de lagere school al flink de kranten aan het lezen. Vooral politiek had mijn interesse.
En ik was mij als kind al enorm bewust van het feit dat ieder individu een op zichzelf staande energie/persoon is. Maar waarvan ik het bewustzijn/gedachte niet ken en weet. Maar ik wist wel dat de perceptie van de ander een totaal andere was dan de mijne. Vooral als ik in de auto zat bij m'n ouders en de andere auto's en inzittenden observeerde, had ik een heel sterk gevoel / bewustzijn dat de ander geen weet heeft van mijn identiteit, waar ik op dat moment naar toe ging en wat mijn gedachten waren, wat mijn achtergrond is en hoe mijn leven eruitziet. En omgekeerd natuurlijk ook; ik wist niets van de ander die ik zag. Terwijl ik over mijzelf wel alles wist.
Een hele vreemde gewaarwording vond ik dat. Die observatie/die ontdekking fascineerde mij toen. Terwijl je allebei wel heel dicht bijelkaar bent, je kunt elkaar zien. Maar ondertussen heb je totaal geen weet van elkaar.

Deze observaties en dit filosoferen die ik in m'n jeugdjaren had, maakt dat ik me nu meer bewust wordt van het feit dat niet iedereen dit heeft. Over dit soort filosoferen als kind en het bewust worden dat niet iedereen zo in elkaar steekt, vertelt Victor Löw ook in dat interview dat ik las.
Door het lezen van zijn interview en er over te schrijven, impliceert dat ik van jongs af aan al een denker en schrijver ben. Voeg daar nog aan toe dat mijn moeder ons heeft opgevoed met de idee dat "De Werkelijkheid" niet bestaat en je hebt als kind een grenzeloze rijkdom aan grenzeloze ontdekkingen! Wat belangrijk dat ik blijf schrijven!
Hier wil ik nog een positief, indringende ervaring aan toevoegen; mijn eerste ervaring van stilte en hoe heilzaam dit is. Ik zat in de huismaker van oom Jan en tante Annie aan de Meeuwerderweg in Groningen en het was er volkomen stil. (feitelijk gezien waren zij de oom en tante van mijn vader)
Enkel het tikken van de wandklok was hoorbaar. Die stilte was voor mij een ontdekking. Ik kan nog de stilte horen en de ontdekking beleven van dat moment.
Het ritmisch tikken van de klok die de stilte nadruk geeft. Prachtig!

Deze bespiegelingen, en het schrijven er over, maken me gelukkig en geven mij een gevoel van rijkdom.

Dinsdag 11 januari 2016

Zoveel stormen geb ik al doorstaan, zoveel blokkades in mezelf opgeruimd, zoveel facetten vh ( sociale) leven zelf ontdekt en ontplooit
Maar waar ik niet mee om kan gaan is het feit dat ik al 12 jaar niet meer op m'n niveau  kan werken / werk.
Het haalt me naar beneden, het maakt me zo onzeker, tot aan de grens v dat ik niet meer kan geloven dat het ooit nog lukt om mijn plek te vinden.
Ik heb een groot probleemoplossend vermogen.
Ik heb altijd heel goed de vinger ergens op kunnen leggen, om vervolgens een oplossing te vinden of te zien.
Maar bij het zoeken en vinden van werk dat bij me past, lukt het me gewoonweg niet om iets te vinden waarmee ik mezelf financieel kan onderhouden. Of op z'n minst op relaxte wijze samen te wonen met Anton en m'n eigen broek op te houden.
Wat is toch die blinde vlek???

20 december 2015

20 december, na 00.00uur
Het is na middernacht. Eigenlijk is het al maandag 21 december.
Pas vanavond, toen ik boven tv lag te kijken, merkte ik een langzame terugkeer van mijn energie.
Het is onvoorstelbaar hoeveel een mens kan hebben aan hectiek en kilometers rijden.
De laatste weken ben ik op een hogesnelheidstrein gestapt.  Zo kan ik dat wel zeggen.
Ten eerste was het heel druk met klussen van de jeu de boules - clubblad maken en het interviewen van en aantal leden voor ons fotoalbum van het 20 jarig jubileum dit afgelopen jaar.
Dan het interviewen van Koos voor het schrijven van zijn levensverhaal. Dit project loopt nog door in het nieuwe jaar.
Dan was er het helpen van Danielle voor het uitgeven van haar eerste prentenboek reuzeltje. Zij heeft daar natuurlijk zelf het meeste werk aan gehad maar regelmatig stond ik haar terzijde als zij feedback nodig hadden of vragen inzake het uitgeefproces.
En als klap op de vuurpijl kwam het nare bericht via mijn vader  dat Fransien in het ziekenhuis lag (rond 23 nov)
Vanaf dat moment zijn Claudia en ik regelmatig naar het ziekenhuis in Amstelveen geweest tot en met het waken bij haar in het hospice vanaf 8 december.
Tussendoor zijn claudia, jan, anton en ik ook nog eens voor familieberaad bij ons pa geweest!
Donderdag de 17e is ze uiteindelijk overleden.
Voor mij was die dag het toppunt van de tegenstrijdigheden die het leven kent; ik was die dag namelijk bij de feestelijke presentatie van het boek van Danielle in Nieuwleusen!  Samen met Erika.  Een feestelijke dag voor Danielle,  en ook voor ons project Schrijversroute. Want onder die vlag is dit boek ook uitgegeven. Wat een mijlpalen!
En dan hoor ik dat Fransien is overleden....
Deze dag is de climax van alles dat samenvalt op 1 dag.
Inmiddels is het zo dat ik niet meer weet op wat voor dag ik leef
Inmiddels is het zo dat ik de zaterdag daarop , het maar net voor elkaar krijg om 5 artikelen aan boodschappen in het winkelwagentje te leggen in de supermarkt.
Inmiddels is het zo dat ik merk dat ik me emotioneel en mentaal instabiel voel.
Ik zwabber alle kanten op en kan tegelijkertijd nauwelijks iets binnen laten.
Ik leef, ik eet, ik slaap en kom heeeeel langzaam weer tot mezelf. Doe veel dingen op de automatische piloot.
Totdat ik dus vanavond, liggend op bed tv kijkend, opeens merk dat ik weer terug ben.
Opeens merk dat ik als vanouds bijna weer de energie voel.
Opeens merk dat ik weer zin heb om op Facebook verslag te doen van het kersttoernooi van de boules.
Opeens merk dat ik overzicht krijg in de komende dagen. Dat de deur open gaat in het toelaten om stil te staan bij de agenda van de komende dagen.
Slapen, en even op de rem trappen, even daadwerkelijk tot rust komen , zowel fysiek thuis als in mn kop: het heeft geholpen om weer mezelf te worden en ruimte te voelen, energie terug te laten keren.
Merkwaardig hoe ik dat subtiel ervaar.
Ik ben er blij mee