20 december, na 00.00uur
Het is na middernacht. Eigenlijk is het al maandag 21 december.
Pas vanavond, toen ik boven tv lag te kijken, merkte ik een langzame terugkeer van mijn energie.
Het is onvoorstelbaar hoeveel een mens kan hebben aan hectiek en kilometers rijden.
De laatste weken ben ik op een hogesnelheidstrein gestapt. Zo kan ik dat wel zeggen.
Ten eerste was het heel druk met klussen van de jeu de boules - clubblad maken en het interviewen van en aantal leden voor ons fotoalbum van het 20 jarig jubileum dit afgelopen jaar.
Dan het interviewen van Koos voor het schrijven van zijn levensverhaal. Dit project loopt nog door in het nieuwe jaar.
Dan was er het helpen van Danielle voor het uitgeven van haar eerste prentenboek reuzeltje. Zij heeft daar natuurlijk zelf het meeste werk aan gehad maar regelmatig stond ik haar terzijde als zij feedback nodig hadden of vragen inzake het uitgeefproces.
En als klap op de vuurpijl kwam het nare bericht via mijn vader dat Fransien in het ziekenhuis lag (rond 23 nov)
Vanaf dat moment zijn Claudia en ik regelmatig naar het ziekenhuis in Amstelveen geweest tot en met het waken bij haar in het hospice vanaf 8 december.
Tussendoor zijn claudia, jan, anton en ik ook nog eens voor familieberaad bij ons pa geweest!
Donderdag de 17e is ze uiteindelijk overleden.
Voor mij was die dag het toppunt van de tegenstrijdigheden die het leven kent; ik was die dag namelijk bij de feestelijke presentatie van het boek van Danielle in Nieuwleusen! Samen met Erika. Een feestelijke dag voor Danielle, en ook voor ons project Schrijversroute. Want onder die vlag is dit boek ook uitgegeven. Wat een mijlpalen!
En dan hoor ik dat Fransien is overleden....
Deze dag is de climax van alles dat samenvalt op 1 dag.
Inmiddels is het zo dat ik niet meer weet op wat voor dag ik leef
Inmiddels is het zo dat ik de zaterdag daarop , het maar net voor elkaar krijg om 5 artikelen aan boodschappen in het winkelwagentje te leggen in de supermarkt.
Inmiddels is het zo dat ik merk dat ik me emotioneel en mentaal instabiel voel.
Ik zwabber alle kanten op en kan tegelijkertijd nauwelijks iets binnen laten.
Ik leef, ik eet, ik slaap en kom heeeeel langzaam weer tot mezelf. Doe veel dingen op de automatische piloot.
Totdat ik dus vanavond, liggend op bed tv kijkend, opeens merk dat ik weer terug ben.
Opeens merk dat ik als vanouds bijna weer de energie voel.
Opeens merk dat ik weer zin heb om op Facebook verslag te doen van het kersttoernooi van de boules.
Opeens merk dat ik overzicht krijg in de komende dagen. Dat de deur open gaat in het toelaten om stil te staan bij de agenda van de komende dagen.
Slapen, en even op de rem trappen, even daadwerkelijk tot rust komen , zowel fysiek thuis als in mn kop: het heeft geholpen om weer mezelf te worden en ruimte te voelen, energie terug te laten keren.
Merkwaardig hoe ik dat subtiel ervaar.
Ik ben er blij mee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten