donderdag 3 februari

Deze winter is een vreemde winter. Niet alleen vanwege de afwezigheid van de kou en het groot aantal uitzonderlijk warme dagen voor deze tijd van het jaar. Nee, ook omdat ik deze week voor de tweede (!) keer ziek ben geworden. Griep. Koorts. Hoesten. Het verplichte bed houden en daarna ook nog eens rustig aan moeten doen omdat elke beweging eenvoudigweg teveel energie kost.

Het is iets waar ik grote moeite mee heb, maar waar ik op een gegeven moment ook mee om leer gaan. Alle plannen loslaten en laten gebeuren wat er gebeurt.

Ik ben een druk baasje. Hoewel ik sinds 1 januari 2015 nu toch echt in de WW zit, heb ik het drukker dan voorheen. Nou ken en kende ik, ook vóór die tijd, geen enkel moment van verveling, maar sinds een hele tijd zet de blije drukte een ware stempel op mijn dagelijks leven. Doordat ik toen ‘ja’ zei tegen het voorstel van Erika en Daniëlle om deel te nemen aan hun project Schrijversroute, heeft mijn ware passie zich weer kunnen laten zien. Met terugwerkende kracht laat het zich explosief zien. Eindelijk! En ik laat het toe, geef het de ruimte, en geniet met volle teugen van alle schrijfprojecten die ik sindsdien concreet gestart ben. En die projecten lijken ‘als vanzelf’ naar mij toe te komen. Ik geniet, ook van de samenwerking met Erika en Daniëlle.

Met Schrijversroute heeft mijn ware passie zijn uitlaatklep gevonden en vindt vorm!

Doordat ik nu bijna twee weken in de lappenmand zit, komt er nog iets wezenlijks bovendrijven.

Sinds mijn burn-out in 2002 ben ik steeds beter gaan genieten van de kleine dingen in het leven. Zelfs het dwarrelen van een herfstblaadje of de prachtige wolkenformaties in de lucht, of het scheepvaartverkeer op een rivier kunnen op mijn verwondering rekenen.

Ja, dat is het goede woord; verwondering is weer terug gekomen in mijn leven toen. Bovendien kan ik ook zeggen dat ik materialistisch gezien weinig nodig heb om geluk te ervaren. Uiteraard is elke verandering opgebouwd in een langzaam proces van tijd en bewustzijn.

Tijdens mijn jarenlange krampachtige zoektocht naar betaald werk heb ik vorig jaar ‘plotseling’ besloten om deze krampachtigheid los te laten. Als onderdeel daarvan besloot ik eveneens om vooral leuke dingen te doen, dingen die mij plezier gaven. Activiteiten waar ik energie van krijg. Voorheen keek ik naar al mijn acties vanuit het standpunt om er geld mee te verdienen.

Vanaf juni 2015 bewust niet meer. Nu bekijk ik die zaken andersom. En het werkt. Er komen bijna als vanzelf schrijfprojecten naar me toe.

Gisteravond, bij het kijken naar een speelfilm, kreeg ik weer even die boost in bewustzijn die ik nodig had. Een boost in het loslaten van dat eeuwige ‘geld-tekort’-denken.

Ik werd mij gisteravond pijnlijk bewust van het feit dat ik bijna letterlijk geleefd heb onder een verstikkende deken van angst. Een verlammende deken.

Ik sla de deken nu van me af. Heb het niet meer nodig. En ervaar een lichtheid in mijn bestaan.

Zelfs vandaag nog.

De film heet Sweet November en daar zag ik een reclameman die enkel gefocust was op snel geld verdienen, kostte wat kost. Hij ontmoet een jonge vrouw wiens leven in het teken staat van het Grote Genieten. Deze toevallige ontmoeting van die twee zet het leven op z’n kop van die man.

Een flinterdun verhaal. Maar het appelleerde bij mij hoe ik jaren geleefd heb >> krampachtig bezig zijn met de vraag hoe ik zoveel mogelijk geld kan verdienen om mijzelf te bedruipen, zonder te kijken en te ontdekken wie ik ben en wat ik eigenlijk wil, waar mijn passies liggen. En vanuit een houding en besef dat ik altijd geld tekort heb. Terwijl het opnieuw weer confronterend is om te merken dat die onbewuste houding van een tekort nergens op slaat; ik heb een dak boven m’n hoofd, een gezonde leuke zoon, familie, een paar goede vrienden, op een gegeven zelfs een leuke kennissenkring en sinds acht jaar een relatie waar ik van geniet!

Confronterend ook, omdat ik zelf die deken van geldtekort om mij heen heb gelegd.

De film van gisteren gaf mij weer dat inzicht dat die deken niet meer nodig is. En stukje bij beetje is die deken van mij afgegleden.
De gedwongen rust geeft mij de ruimte om te zien hoe goed ik nu bezig ben. Een deken is alleen nodig als je slaapt of als je ziek bent. Meer niet.

Ik voel me vrij.