Sinds ik mij kan herinneren leef ik vanuit de gedachte dat ik geld te weinig heb. Dat ik niet rondkom.
En al minstens 40 jaar ligt deze, bijna ongrijpbare, gedachte als een verstikkende deken om mij heen. Zo blijkt nu.
En zal ik je eens wat vertellen? Het wordt nog gekker; want tot nu toe heb ik nog altijd een dak boven mijn hoofd, kleren om aan te trekken en brood op de plank gehad.
Hoe zonde is het om energie te spenderen aan een angst die niet reeel is!
Hoe zonde is het om te leven volgens een gedachte die al minstens 40 jaar niet bewaarheid wordt!
De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.....
En dan ben ik niet eens christelijk opgevoed, maar dit soort spreuken zijn eenvoudigweg ook gewoon uit het leven gegrepen.
Waarvoor zou ik op de wereld gezet kunnen zijn?
Bijvoorbeeld om mijn passie te leven.
Om dat te doen waar ik goed in ben, waar ik aanleg en talent voor heb.
Om datgene uit mij zelf te halen wat er in zit?
Een hele eenvoudige vraag en net zo eenvoudige antwoorden, zo lijkt het.
Zie die eenvoudige antwoorden maar eens na te leven.
En ja, de ene mens weet deze invulling al bij het begin van zijn of haar leven.
De andere mens komt er op zijn sterfbed achter.
En ik? Ik ben 53 jaar.
Tijd zat, zou je zeggen, om nu, vandaag, te beginnen met deze nieuwe invulling. Begin met leven vanuit mijn passies. En van daaruit rolt de verdere invulling " als vanzelf".
Daar ben ik van overtuigd.
Ik heb al een lange pelgrimstocht achter mij.
De laatste jaren de nodige ballast uit mijn rugzak gegooid. Ik loop al vele malen lichter en bovendien met een tred die de voorbijganger doet vermoeden dat ik geniet van het leven.
En als kers op de taart is mij dit jaar duidelijk geworden dat het laatste restje overbodige ballast, die ik nu uit mijn rugzak gooi, misschien wel qua belangrijkheid op de tweede plaats komt, als het gaat om nog meer lichtheid in mijn bestaan aan te brengen. Dit laatste restje is dus de dwangmatige angst voor geldtekort.
Vele jaren ploeteren en zwoegen vanuit een misplaatste overtuiging, staan opeens voor mijn neus. En hoe! De schellen vallen van mijn ogen en bezorgen mij bijna het schaamrood op de kaken.
Maar 1 ding is zeker: ik blijf hier niet langer bij stilstaan. Ik zet mij in beweging.
Letterlijk en figuurlijk.
Het is tijd voor nieuwe plannen. Vruchtbare plannen.
Mijn pelgrimstocht is nu echt ten einde.
Het kleine rugzakje zet ik in de hoek van de kamer. Ik kijk er tevreden naar, alles wat er nu nog in zit, mag er zijn. Zijn zoals het is.
Ik hoef niet langer meer onderweg te zijn om mijzelf te zoeken.
Het doel van mijn leven, en de weg, liggen in mijzelf besloten. Ik hoef er niet naar op zoek.
Mijn oude angsten bestaan niet meer, wat heb ik nog te verliezen?
Ik ben van plan de komende tijd te besteden aan: wandelen, fietsen of combi met auto. Camera, pen & papier mee. Beelden vangen, schrijven en letterlijk bewegen.
Bij tijd en wijle ook stil te staan. Dan is het hier ook even rustig.
En verslag te doen van waar ik ben, wat ik zie, overdenk, en waar ik heen ga.
Gaan jullie met mij mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten